साहित्य/कला/संस्कृति

हामी एकपटक लेलेपबाट विशाल तमोर नदीको किनारै–किनार हुँदै लुङ्थुङ्तर्फ उकालो लागेका थियौँ। लुङ्थुङ्देखि उत्तरतिर प्रायः शेर्पा जातिका मानिसहरूको मात्रै बसोवास रहेको पाइन्छ। लुङ्थुङ्बाट उकालो लागेपछि तमोर नदीले दिशा फेर्दोरहेछ।
यात्राका क्रममा ठाउँ–ठाउँमा सुन्दर र मनमोहक छङ्छङे झर्नाहरू भेटिन्छन्। आँखै अगाडिबाट झरिरहेको छङ्छङे झर्नाको आकर्षण अनि चारैतिर गुञ्जिरहेको झ्याउँकिरीको संगीतले वातावरणलाई साह्रै मनमोहक र आनन्दमय बनाइदिएको थियो। बाटोमा भारीका भारी सामान बोकेर उकाली र ओराली गरिरहेका चौँरीका बथान र तिनको गलामा झुण्ड्याइएको घण्टीबाट निस्केको ‘टङ् टङ्…टङ् टङ्’को आवाजले थकान महसुस हुन दिँदैन।

कहिले तमोरलाई छोडेर डाँडा–काँडा उक्लँदै अनि फेरि घुमेर त्यसैको किनारामा मिसिँदै, तमोरसँग लुकामारी खेल्दै हामीले देउरालीमा पाइला टेक्यौँ। त्यहाँ …

रहरको कुनै सीमा कहाँ हुन्छ र? यो त बस् जागिदिन्छ। कुनै कुराको रहर वा इच्छा गर्नलाई धनी वा गरिब, महिला वा पुरुष, बालक वा वृद्ध, केले छेक्छ होला र? रहर जसलाई पनि लाग्न सक्छ र जुनसुकै कुराको लागि पनि लाग्न सक्छ। कसैको रहर आफ्नो पेशासँग सम्वन्धित हुनसक्लान, कसैको जीवनशैलीसँग सम्वन्धित अथवा कसैको महोत्वकांक्षाका। ठीक यसैको रहर हुनुपर्छ भन्ने पनि त केही छैन।

म सानो छँदा ममा ठ्याक्कै यही बन्छु भन्ने कुनै एक रहर थिएन। जे देख्यो र जे सुन्यो त्यही बन्न मन लाग्थ्यो मलाई, एउटै लयमा मात्र जीवन जीउन चाहँदिन थिएँ कि कतै? दिनहुँ स्कुल आउ–जाउ गर्नु अनि कक्षा चढ्दै …

फोनको क्यामरा अन छ, एउटा संगित बजिरहेको छ अनि नाँचिरहनु भएको छ मेरी आमा।५४ वर्ष पुग्नु भएकी मेरी आमाले यसरी आफ्नो मन खोलेर रमाउनका लागि वा बह पोख्नका लागि कि रत्यौली आउनु पर्थ्यो कि तीजनै।

सायद यो मेरी आमाको कुरा मात्र होइन, आज टिकटकमा धेरै आमाहरू धक खोलेर नाचेका छन्, आफ्ना कुरा भनेका छन् आफूले जानेका सीप बाँडेका छन्। सार्वजनिक रूपमा उनीहरूको प्रशंसा भएको छ, नचाहिदो गर्दा गाली पनि खाएका छन्।

यही त हो टिकटकको शक्ति।आवाजबिहिनहरूका लागि आवाज बनेको छ मञ्च नपाएकालाई गज्जबको रंगमञ्च भ

एको छ। कुन्ठा पोख्ने,  रिस गर्ने,  गाली गर्ने,  सबले एउटा माध्यम पाएका छन्। कतिका लागि …