रूपेश आचार्य 
रूपेश आचार्य
राडीको बारेमा धेरैले सुन्नुभएकै होला । घरमा पाहुना, नयाँ व्यक्ति तथा सम्मान गर्नुपर्ने मानिस आउँदा उहाँहरू बस्नको निमित्त सम्मान स्वरुप बिछाउन प्राय राडीको प्रयोग गरिन्छ । यो परम्परा हिमाली, पहाडी र तराईका केही क्षेत्रहरूमा अहिले पनि जीवितै छ । अहिलेका युवा पुस्तालाई भने यसबारे धेरै ज्ञान नहुन पनि सक्छ ।
समय अनुसार धेरै परम्परागत सामाग्रीहरू परिमार्जन हुने तथा रीतिरिवाज विलय हुन थालेका छन् । पुराना पुस्ताहरूले बनाउने सामाग्रीहरू ठेकी, गुन्द्री, ढिकी, जाँतो, हलो, राडीहरू बिस्तारै नेपाली समाजबाट लोप हुने अवस्थामा पुगेको छ ।
आधुनिक तथा अत्याधुनिक सामाग्रीहरूले ती परम्परागत सामग्रीलाई प्रतिस्थापन गर्दै लोपोन्मुख बनाइरहेका छन् । जस कारण नेपालका पुराना परम्परागत उत्पादनहरू बिस्तारै हराउँदै गइरहेका छन् ।
अहिलेका युवा पुस्ताले पुराना पेसा तथा उत्पादनहरूलाई पुरानै शैलीमा बजारसम्म लैजान भने झिँजो मान्ने गरेका छन् । बाजेहरूले गरेका पुराना पेसालाई नै मुख्य आधार बनाएर जीविकोपार्जन गरी राम्रो आम्दानीको स्रोत बनाउँदै आउनुभएको छ भक्तबहादुर गुरुङ ।
सिन्धुपाल्चोकको पाँचपोखरी थाङ्पाल गाउँपालिका– ८ का भक्तबहादुर उमेरले ६० वर्षको हुनुभयो । हँसिलो मुहार गरेका भक्तबहादुर हातमा लौराको सहाराले ८ देखि १० वटा राडी बोकेर हिँड्नुहुन्छ । यो उहाँको दैनिकी नै बनेको छ ।
राडीहरूको भारी बोकेका भक्तबहादुर चर्को घाम नभनी आफैले बुनेको लोकल राडी बिक्री गर्न बटुवा देखि घरघरका मान्छेमाझ पुग्ने गर्नु भएको छ ।
शिक्षाको लागि विद्यालयको आँगन समेत नटेकेका भक्तबहादुरले घरमै बा आमाले कालोपाटीमा खरी तथा अँगारले लेखेर अक्षरसम्म लेख्न र पढ्न सिकाउनुभएको बताउनुभयो ।
उ बेलामा विद्यालयको त्यति राम्रो व्यवस्था थिएन । भक्तबहादुर भन्नुहुन्छ, ‘ एसएलसी पास गरेका एक मास्टरले गाउँमा एउटा छाप्रोमा विद्यालय खोलेका थिए । त्यही पनि हाम्रा बा आमाको धेरै सन्तान भएका कारण विद्यालयमा पढाउन सक्नुभएन । धेरै सन्तानको पढाई खर्च धेरै लाग्ने भएकाले हामीले विद्यालयसम्म पुग्न सकेनौँ । बा आमाले आफूले सकेको घरमै सिकाउनुभयो । भक्तबहादुरले मुस्कुराउँदै भन्नुभयो, म त्यसैमा सन्तुष्टि छु ।’
भक्तबहादुरले राडी बुन्ने देखि के कसरी सामाग्रीहरूको प्रयोग गर्ने भनेर सानै उमेर देखि सिक्नु भएको रहेछ । घरमा बाजेहरूलाई सघाउँदा नै प्राय सबै कामहरू जानी सकेका भक्तबहादुरले काठमाडौँ आएर तीन हजार पाँच सयको लगानीमा पहिलो पटक राडी व्यवसायको सुरुवात गरेको बताउनुभयो ।
भक्तबहादुर भन्नुहुन्छ, ‘टेकुमा रहेको एक मासु पसलबाट तिन हजार पाँच सयको भेडाको ऊन किनेर लगे । ३ हजार ५०० को लगानीमा चौध देखि पन्ध्र वटा राडी तयार गरे । २०४९ साल तीर एउटा राडीको चार सय देखि पाँच सयसम्ममा बेचियो ।’ लगभग सात आठ हजारको कमाइ भएको गुरुङले बताउनुभयो । त्यस समय पन्ध्र वटा राडी तयार गर्न उहाँलाई एक महिना लागेको थियो ।
भेडाको ऊन पेलेर रातो कालो सेतो रङ छुट्टाएर शुद्ध पानीमा पखालेर त्यसलाई तयारी ऊन बनाइन्छ । तयारी ऊनलाई चर्खामा राखेर धागो बनाइ । धागोलाई डल्लो पारेर तान लगाएपछि तीन रङ मिलाएर बुन्नु पर्दछ । यसरी मात्रै लोकल राडी तयारी गर्न सकिने भक्तबहादुरको अनुभव छ ।
सामान्यतया एउटा राडी बनाउन एक दिन लाग्ने र महिनाको १० देखि १५ दिन डुल्दै बेच्दै गर्दा पचास देखि ६० हजारसम्म आम्दानी हुने गरेको उहाँ बताउनुहुन्छ ।
भक्तबहादुर दुखेसो पोख्दै भन्नुहुन्छ– ‘त्यति सजिलो पनि त छैन नि दिनरात गरी बनायो । बिहान ७ बजे कोठाबाट निस्केर बेलुका पाँच बजेसम्म बाटोमा भारी बोक्दै हिँड्नु पर्छ । त्यसमाथि सामान किन्ने बेलामा मान्छेको किचलो व्यवहार पनि सहनै पर्छ । जे होस् परिश्रमको फल मिठो हुन्छ ।
खुसीको पल सम्झँदै भक्तबहादुरले भन्नुहुन्छ, ‘कोही ग्राहकले त तोकेको भन्दा दोब्बर मूल्य पनि दिएर जानुहुन्छ । सायद बूढो मान्छेको दुःख देखेर होला । कोही धेरै मनकारी भेटिन्छन् भने कोही किचलोको पनि हद पार गर्ने हुन्छन् ।’
अहिले म्याट, कार्पेटले मार्केट लिएको छ । गाउँघरमा बुन्ने राडी गुन्द्रीहरू लोप भएकोमा भक्तबहादुर निकै चिन्तित हुनुहुन्छ । अहिलेका मान्छेलाई आधुनिकीकरण सिकाउने क्रममा पुराना संस्कृति जोगाउने सामाग्रीको ज्ञान नहुँदा उहाँ चिन्तित बन्नुभएको हो ।
राडी बेचेर नै आफूले घर खर्च चलाउने देखि आफ्ना दुई छोरालाई बोर्डिङ स्कुलमा पढाउन सक्ने हुनुभएको बताउनुहुन्छ । मैँले मेरो जेठो छोरालाई आठ वर्ष अगाडि नै यहीँ राडी बेचेको पैसाले जापान पठाएको हुँ । केही समय अगाडि राडी बेचेकै पैसाले कान्छो छोरालाई पनि जापान पठाएको गुरुङको तर्क छ ।
राडी बोक्दै कहिले रत्नपार्क, कहिले ठमेलका गल्ली त कहिले भक्तपुर डुल्ने उहाँको दिनचर्या बनेको छ । स्थान परिवर्तन भए पनि गुरुङको लक्ष्य भनेको एकै हो । नेपालमा उत्पादन र निर्माण गरिएको बस्तुको परिचालन स्वदेशमै गर्ने ।
भक्तबहादुरलाई २०५८ सालमा क्यान्सर रोगले सताएको रहेछ । सुरुमा घाँटीमा चामलका दाना जस्तो फोका आएको थियो, भक्तबहादुर भन्नुहुन्छ, ‘पछि बिस्तारै फोका बढ्न थाल्यो । पानी निल्न पनि नसकिने भएको थियो । धेरै वटा अस्पतालमा गएर परीक्षण गर्दा पनि रोग पत्ता नलागेपछि केएमसी अस्पतालले रोग पत्ता लगाएर शल्यक्रिया गरेपछि निको भयो ।’
हातले घाँटीको बायाँ भागमा देखाउँदै गुरुङ भन्नुहुन्छ, ‘यहाँ मासु फुलेर ठुलो भएको थियो । धन्न समयमै अस्पतालले रोग पत्ता लगाउन सफल भयो र प्राण बच्यो ।’
क्यान्सर जस्तो रोगलाई जित्नुभएका भक्तबहादुरले आफ्नो सम्पूर्ण खर्चहरू राडी बेचेको पैसाले गर्न सफल भएको बताउनुभयो ।
उहाँ भन्नुहुन्छ, ‘गर्न सके प्रचुर सम्भावना पनि छ । उमेरले साथ दिएछ भने यसलाई लगानी बढाएर ठुलो व्यवसाय बनाउने मन रहेको बताउँदै भक्तबहादुर पुनः आफ्नो राडीको चाङ बोकेर ग्राहक खोज्न लाग्नुभयो ।
श्रोत: आइएनएस-स्वतन्त्र समाचार
रूपेश आचार्य का अन्य पोस्टहरु:
- सटर भाडा तिर्न नसक्दा सडकमै बदाम बेचेर गुजारा चलाउने गायत्री
- धरहरा चैत मसान्तसम्म निर्माण सम्पन्न गर्ने लक्ष्य, नयाँ साल देखि सर्वसाधरणका लागि खुला गर्ने तयारी
- भगवान् बनाएरै जीवन चलाएका रवि, जो मासिक लाख कमाउँछन्
- महाङ्काल र भद्रकाली मन्दिर जीर्ण, भाडा र भेटीको अत्तोपत्तो छैन !
- किन बढिरहेको छ उपत्यकामा चोरीका घटना ?
- गुजारा चलाउन दिनरात सडक सङ्घर्षमै हुन्छन् फुटपाथ व्यापारी
- थापाथलीको सुकुमबासी बस्ती भित्र छिर्दा
- महानगरले सुर्तीजन्य पदार्थमा लगाएको रोकप्रति व्यापारीको गुनासै गुनासा
- दैनिक १५ घण्टा सडकमै सङ्घर्ष गर्छन् अधिकारी
- द्रुत बस सेवा: कतै हर्ष, कतै दुखेसो
