आदित्यमान श्रेष्ठ 
आदित्यमान श्रेष्ठ
म प्रचण्ड भएको भए म त्यही गर्थें जो उनी गर्दै छन्। किनभने उनले यो व्यवस्थामा जे गर्न सके त्यो नै उनले गरेका हुन्। त्यस मानेमा उनले कुनै अस्वाभाविक काम गरेका छैनन्। व्यवस्थाले दिएको सबै फाइदा उठाउँने र आफु बलियो हुने काम गर्नु अस्वाभाविक होइन। हुन त उनले रुचाएको र चाहेको व्यवस्था यो होइन तर उनको ईच्छा विपरित पनि काम गर्नु पर्ने हुनाले उनले यसको सक्दो लाभ उठाएका हुन्। यस मानेमा यो व्यवस्थामा भएका सबैले उनलाई मानेर बसेका छन्।
‘किन म प्रधानमन्त्री हुन ईच्छा गरें? किनभने मैले २०६३ देखि प्रधानमन्त्री हुने खालका मानिसहरूलाई प्रधानमन्त्री बनाएँ। तर उनीहरूबाट मैले अपजस सिवाय केही पाइन।
तपाईंहरूलाई थाहै छ अस्ति भर्खरै शेरबहादुर देउवालाई प्रधानमन्त्री बनाएको कुरा सबैलाई थाहा छ। के देउवाले प्रधानमन्त्री हुने सबै ईच्छा आकांक्षा त्यागेर बसिरहेको होइनन् ? तै पनि मैले केपी शर्मा ओलीको साथ छाडिदिए पछि देउवालाई प्रधानमन्त्री हुनुस् म समर्थन जुटाउँछु भनेर मनाइयो। सर्वोच्च न्यायालयले पनि सोझै देउवालाई नै प्रधानमन्त्री बनाउनु भनेर आदेश दियो। त्यो सबैको कारण मै थिएँ। सबै योजना सफल नै भयो।
ओलीलाई प्रधानमन्त्री बनाउन मैले मेरो दललाई विलय गराएँ। कतिपय साथीहरूलाई यो कुरा चित्त बुझेको थिएन। तर मैले निर्णय गरेकोमा कसैले विरोध गर्न सकेनन्। ओलीले मलाई वास्ता नगरेर आफु खुशी गर्न लागे। मैले कति पटक भर्ने मलाई अलिकति काम देऊ। त्यसै बस्न म सक्दिन। १० वर्ष सम्म युद्ध लडेकोले केही न केही नयाँ बिचार गर्ने, नयाँ काम गर्ने बानी बसिसकेको छ।
माधव नेपालसँगको रिस मलाई नपोख। माधवसित तपाईंका अनेक गुनासो होला किनभने तपाईंहरू एकटै दलमा काम गर्नु भएको हो। एमालेलाई आजका अवस्थामा ल्याउन उनको पनि हाथ होला। तपाईंको हाथमा आज सत्ता आयो भनेर आफ्नै नेता माधव नेपाललाई एकातिर नफाल्नुस्।
तै पनि मेरो कुरा ओलीले सुनेनन्। माधव नेपालको रिस मसित पो पोखे।माधव नेपाल जुन बेला एक पछि अर्को निर्वाचन हारे उनीलाई नै त्यो बेला प्रधानमन्त्री बनाइयो। पछि सम्म पनि काम लाग्छ भनेर मैले उनको लागि काफी दौडधुप गरें।
हुन पनि ओलीको दृष्टिकोणबाट माधव नेपाल हैरान् भइसकेका थिए। त्यस मानेमा मलाई प्रधानमन्त्री बनाउने त प्रचण्ड पो निस्किए भनेर माधव नेपालले थाहा पाए। आखिर उनी आफ्नै साथीसित वाक्क दिक्क भएका थिए। उनीहरू एक अर्का प्रति उत्तिकै शत्रु मान्छन् जति साँच्चिकै शत्रु हुन्छन्।
त्यसपति झलनाथ खनाललाई प्रधानमन्त्री बनाइयो। उनी प्रधानमन्त्री हुँदा ओलीले एमालेमा अनेक लफडा निकाल्दै उनलाई उप्ठेरो पारे। झलनाथ मुखले ठिक्क पार्ने कामसाम केही नगर्ने मानिस ठहरियो। हिन्दुस्थानले कहिले बोलाएन भनेर ठुस्कँदै हिडे। आखिर कटुवालकाण्डमा म आफैको साथ छाडे। प्रधानमन्त्री बनाउँदा पनि आफ्नो मानिस नहुँदा रहे छन्।
ओलीको चिप्लो कुरा सुनेर मैले दल पनि उनको दलमा मिलाएँ। उनलाई प्रधानमन्त्री पनि बनाएँ। तर उनले मेरो गुन कहिले मानेनन्। मलाई पागल जस्तो मान्छे बनाएर आफै राज चलाउने सुर गरे।
त्यस पछि ओलीको साथ छाडेर देउवासित मिल्न गएको हो। उनी प्रधानमन्त्री भए पनि धेरै निर्णय त मैले नै गर्नु पर्थ्यो। अब त भएन भनेर म आफै प्रधानमन्त्री हुन्छु भनेर हिडें। नेपाली क्राँग्रेसका कतिपय नेताहरूले मेरो विरोध गर्न लागे। हुन त शेर बहादुर देउवाले व्यक्तिगत विरोध गरेको त होइन तर उनी पनि दलको दवाबमा परेको छर्लङ्ग देखिन्थ्यो। त्यसकारण मैले आखिरि समय सम्म पनि गठबन्धनका मुख्य घटक र शेर बहादुर देउवालाई आखिरि मौका दिएको थिएँ।
म पहिला प्रधानमन्त्री बन्छु भन्दा नेपाली क्राँग्रेस नमाने पछि म जुरुक्क उठेर केपी ओलीको घर पुगेको थिएँ र मेरो पुरा समर्थन गरे। त्यस पछि म प्रधानमन्त्री भएँ। त्यो सरकारलाई ९९ प्रतिशत सांसदको समर्थन प्राप्त भयो। केपीशर्मा ओलीको पुरा भर गर्न नसके पछि दुई महिनामा नै मैले राष्ट्रपतिमा राष्ट्रिय सहमति बनोस् भनेर भन्दा ओली तैयार भएनन्।
उनलाई प्रधानमन्त्री हुन मैले दुई पटक समर्थन गरेको थिएँ। एक पटक उनले मलाई सहयोग गरेका हुन्। त्यो कुरालाई मैले बिर्सेको छैन। त्यस मानेमा एउटा पैंचो उनले मलाई तिरेको अर्को बाँकीरहेको कुरा मैले संसदमा पनि बोलेको थिएँ।
सबै दलहरूबीच यसरी एकता ल्याउन मैले कोशिस गरेको हो। सो कुरा पुरा भएको पनि हो।
मेरो आफ्नो दल माओवादी केन्द्रमा रहेका नेताहरू पनि म देखि रिसाएर छाडेर गए। विप्लव, राम बहादुर, गोविन्द वैद्य ले छाडेर गए। बाबुराम भट्टराईले पहिले नै छाडेर गएका थिए। म माथि भट्टराईले चाहिदों नचाहिदों लाञ्छना लगाएर मैले करोडौ अरबौं रुपैया खायो भनेर हिंड्न थाले। तर, धन्न उनको कुरा कसैले सुनेनन्। सुने पनि पत्यायनन्। हुन पनि भट्टराई त साँच्चिकै भारतको एजेण्ट हो भन्ने परेर मैले युद्धकालमै कार्यवाही गरेको थिएँ। तर संक्रमणकालीन न्याय दिने कुरा जब निस्क्यो त्यो बेला मेरा पुराना मित्रहरू सबै एकै ठाउँमा आए।
रबि लामिछानेको नागरिकताको विवाद जब उठ्यो उनलाई बचाउन मैले गृह मन्त्री नै नियुक्त गरेको थिएँ। सर्वोच्च न्यायालयले उनको नागरिकता नै नक्कली ठहर्यायो र फलतः सबै पदबाट उनी मुक्त भए। उनको पासपोर्ट बारे पनि विवाद उठ्यो र यो अहिले सम्म कायम छ। उनको पासपोर्ट बारेमा मुद्दा चलाउने कि नचलाउने भने माहाधिवक्ताको फैसलामा छाडियो र मुद्दा नगर्ने निर्णय भयो। यो कुरा सबैमा ज्ञात छ कि उनको दल नेपाल स्वतन्त्र पार्टीले किन मेरो सरकारको समर्थनमा मतदान गरे। होइन भने महान्यायधिवक्ताले उनको विरुद्ध मुद्दा नलडने फैसला गर्यो। आखिर उनी पनि मेरै चंगुलमा आई पर्यो।
नेपालमा साँच्चिको संसदीय व्यवस्था आएको भए नेपालको सबैभन्दा ठुलो दलको नेता नै प्रधानमन्त्री हुनु पर्थ्यो र हुन्थ्यो पनि। तर यहाँ त जसले अरुलाई लडाउन सक्यो ऊ नै प्रधानमन्त्री हुने भएकोले म आफै प्रधानमन्त्री भएको हुँ।
यो सबै कुरा सुन्दा नेपालीहरूले बुझ्नु पर्ने कुरा के हो भने आखिर नेपालका राजाहरूले पनि प्रायः आफै राजकाज नगरी प्रधानमन्त्री नियुक्ति गरेर राजकाज गर्ने गर्थे। परिस्थितिले मलाई पनि सो काम गर्ने मौका मिल्यो। तर नेपालीहरूले यी सबै बुझेर पनि पुरानै राजा चाहिन्छ भनेर किन कराई हिंडेका होलान् ? नयाँ राजाको स्वरुपमा म निस्किएको सबैले देखे कै हो। तै पनि लिङ्गदेन जस्ता मानिसहरूले एउटै रटान गरेर हिंड्दैछन् पुराना राजा चाहियो भनेर। यो कुराले भने मेरो मन अलि खल्बलिन्छ। कुनै दिन यो सत्यलाई बुझेर मानिसहरूले मलाई राजा मान्ने छन् भनेर नेपाली जनताको मन फर्कने छ।’
श्रोत: आइएनएस-स्वतन्त्र समाचार
आदित्यमान श्रेष्ठ का अन्य पोस्टहरु:
- नेपाल कहिले स्वतन्त्र हुने होला ?
- के नेपालमा हिंसाको अन्त्य हुन्छ ?
- विश्वासको खडेरी
- नयाँ जंगबहादुरले के गर्छ होला ?
- जङ्गबहादुरको नयाँ अवतारको प्रतीक्षा गरिएको हो र?
- यहाँ कसले गरेन र संविधानको उल्लंघन?
- विकास गर्ने मामिलामा छिमेकीको असर किन पर्दैन नेपालमा ?
- भारतीय खेलामा रूमलिएको राजनीति
- पीडक जोगाउन खोज्ने कस्तो संक्रमणकालीन न्याय?
- के नेपाल विदेशीको चक्करमा परेकै हो ?
